15.02 - kino familijne o hemoroidach

najpierw pojawił się ten tytuł, bo coś źle usłyszałam w radiu i ze zdziwieniem się zainteresowałam intrygującym zestawieniem a potem ciąg przemyśleń ciążowych zastąpił faktyczną treść audycji. już nie raz o tym myślałam, że czas ciąży jest powszechnie lansowany jako anielski okres w życiu kobiety a nawet pary i w sumie do tego sprowadza się większość wniosków płynących z mediów: od programów śniadaniowych przez kino familijne po spotkania z ekspertami i programy dedykowane itp. sielanka, pan i pani zakochani, brzuszek śliczny, kołyska z falbanką i nawet jak są kłopociki, to trzymają się za rączęta i wszystko dobrze się kończy. na skrajnym biegunie hardcorowe patologie, deformacje i plagi nieszczęść nieprawdopodobnych – ale to zupełnie rzadko i też bez równowagi i dystansu…

trochę mi za słodko w takiej idyllicznej wersji świata ciężarnego (pomijam reportaże o wynaturzeniach) i nie byłabym sobą, gdybym nie dorzuciła dziegciu choć odrobiny.

no bo nikt nie mówi w zwykły ludzki sposób o tej nieszczęsnej fizjologii, która przecież jest naturalna i niestety w większości przypadków obowiązkowo nas trafia. nie ma mowy o zaparciach i hemoroidach - chyba źle wypadają na tle różowych kołysek, nie ma słowa o sypiących się kręgosłupach, o upławach, puchnących nogach, skurczach, cieknącym na długo przed porodem mleku… żadna uwznioślona para jakoś nie uprawia seksu (i wcale nie jest powiedziane, że libido spadło jej a on się boi i nie chce), ciężarne kobiety nie maja problemów z nietrzymaniem moczu podczas pastelowych bejbi-szołerów...

ogólnie niemedialne są wydzieliny, dźwięki towarzyszące rożnym czynnościom, nie ma miejsca na sporo różnych zaskakujących odmian bólu i jego źródeł... troszkę może jest o obciążeniu pleców gdy ciężarna w rozwianej sukience w kwiaty malowniczo stoi na ganku i patrząc w dal podpiera sobie krzyż rękami...

i ta sama ciężarna, jeśli dla potrzeb scenariusza nie uśmiercą jej w sali porodowej, dochodzi do formy błyskawicznie z uśmiechem na ustach i nie ma znowu gadania o nieodnajdowaniu się w roli matki, o bejbiblusach, obkurczaniu bolesnym macicy, zjedzonych sutkach i innych uroczych objawach...

porzucając medialna sieczkę, w realnym życiu też sporo jest osób, które maja podejście do tematu niczym w kinie familijnym. i dochodzę do wniosku, że to chyba ja jestem jakaś taka rozgoryczona egocentryczka bez więzi duchowej ze swym nienarodzonym potomkiem, bo mnie wkurza sporo rzeczy w tej ciąży i wcale nie widzę jej jako najcudowniejszego okresu w swoim życiu. owszem, codziennie dzieje się coś nowego i dosyć niesamowitego ale dla równowagi dzieją się rzeczy, których nie lubię a się dzieją właśnie przez ciążę...

chcę mieć więcej dzieci więc ponownie może w ciąży kiedyś będę. ale z pełną świadomością konsekwencji: plusów i minusów, doznań wzruszających i niepowtarzalnych oraz tych bardzo nisko przyziemnych i powtarzalnych mimo niechęci... ale nigdy nikomu nie powiem, że to najpiękniejszy czas w całym życiu bo oznaczałoby to, że wszystkie inne okresy słodko gorzkie są, po pierwsze porównywalne - a tak nie jest - a po drugie zakładać bym musiała, że strasznie miał ktoś smętne dotychczas życie…

ciąża jest fajna i niesamowita zarówno dla kobiety jak i dla związku, ale kino familijne kłamie :)



foto: flickr.com