B-D-H-C

Zawsze lubiłam swój biust. Nie żebym była fetyszystką, ale wśród wielu zastrzeżeń do swojego ciała akurat biust satysfakcjonował mnie prawie zupełnie. Prawie, bo mógłby być większy, ale to jedyny jego feler. Wysoko, symetrycznie, niezbyt wytrzeszczony ale bezczelnie pewny siebie i zdyscyplinowany. Bez uciekania pod pachy, bez zeza. Latem kpił ze staników a test ołówkowy arogancko olewał. Apogeum samozachwytu biust osiągnął w ciąży, gdy jego uroda przyćmiła wzniosłe powody, dla których przechodził metamorfozę. Nadal pięknie wyprężony urósł wreszcie do rozmiaru przepysznego. Przeliczył się jednak w swej bucie i tuż po porodzie jeszcze się bardziej nadął megaloman cholerny i tym razem przegiął, bo sam nie nadążał za rosnącym ego. W końcu z wielkim hukiem załamał się swą wielkością. Nie wdając się w szczegóły, nadal był okazem wystawowym ale wolałam go od tej pory w bieliźnie niż bez.

A teraz finał, morał w bajce i nauczka dla egocentryków: skończyła sie epoka prosperity i smutkiem powiało. Biust pozostawiony sam sobie spokorniał. Przez 9 miesięcy nabrał szacunku do ciężkiej pracy.  Podupadł niestety wizerunkowo i nie jest już tak hardy, gdy zagrozi sie mu ołówkiem... Mania wielkości uleczona.

Szkoda tylko, że szufladę z bielizną muszę wymienić po raz kolejny całkowicie...