feel good

Po raz kolejny syn udowodnił mi, że moje życie się zmieniło. Nie żebym narzekała, ale jakaś taka erozja wizerunkowo-estetyczna postępuje. Zawsze ceniłam sobie dopracowany look, poświęcałam czas, lustro było nawet przed skokiem po bułki. Bo lubię tak i koniec. Odkąd pojawił się „trzeci pasażer” rdzewieję stylistycznie i wszystko wychodzi zdecydowanie mniej perfekcyjnie.

Dziś S. jest chory. Nic poważnego ani obłożnego, ale dezorganizacja życia konkretna bo nici z przedszkola. Mój czas zatem podporządkowany synowi, wypełniamy kreatywnie a w związku z tym dużo się przemieszczamy, jeździmy po mieście, sprawy, sklepy, ciuchcie oglądamy, spacerujemy, zwiedzamy itp. Jest ładna pogoda, więc nastroje dopisują. Ogólnie moja kobieca próżność oscyluje w okolicach „lubię to” i może nie ostentacyjnie „sex machine” ale zdecydowanie „feel good”. No i tak sielankowo czas nam płynie. Jest jednak feler: co jakiś czas zalatuje pawiem i zastanawiam się, czego nie domyłam, po porannym wypadku syna. Ciuchy mamy zmienione, dziecko wyprysznicowane… a jednak woń delikatnie się snuje… świat pełen tajemnic, więc nie zaprzątam sobie głowy.

Czasem, jak jestem w dobrym humorze, to świat mi odbija „pozitiw wajbs” i ludzie się uśmiechają bezinteresownie, faceci z oka strzelą i ogólnie jest ego rozrost. I dziś właśnie takie ładowanie baterii nastąpiło. Tak mi było dobrze z synem i sobą i całym imagem matczynym a jednak wystarczająco kobiecym też...

A potem nastąpiło wyjaśnienie tajemnicy. Nie wiem, jak to możliwe, bo przecież łeb czochram co chwilę, ale nie zauważyłam… Tymczasem dokładnie na czubeczku rudej  śliczne małe gniazdko, mokrą rączką dziecięcą z niestrawionym śniadaniem przejechane, zaschnięte i sklejone. Woń pawia siejące…

Taka oto sytuacja: jak się przypadkiem za bardzo wychylisz naiwna matko zza węgła i czujność stracisz, to cię petarda z rzeczywistością śmierdzącą dopadnie, choćby rykoszetem… a wizerunek khmm… o czym to ja miałam pisać? Taaak dzień nam miło upłynął…